Παπαδάκη, Σοφία (Μαυροειδή)

(Φουρνή Κρήτης 1905 – Αθήνα 1977). Ποιήτρια και πεζογράφος. Τελείωσε το διδασκαλείο Ηρακλείου και υπηρέτησε τρία χρόνια στη δημοτική εκπαίδευση. Φοίτησε έπειτα στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας και αποφοίτησε το 1930. Το 1930 πήρε το δίπλωμά της και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τον αξιωματικό του πολεμικού ναυτικού Κ. Παπαδάκη. Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε καθηγήτρια στη Χαροκόπειο Ανωτάτη Σχολή Οικιακής Οικονομίας και υπηρέτησε αργότερα σε διάφορες δημόσιες και ιδιωτικές σχολές. Το 1934 κυκλοφόρησε η πρώτη της ποιητική συλλογή Ώρες αγάπης (1934). Ακολούθησαν τα πεζογραφήματα Το παραμύθι του Ολύμπου (1943), διηγήματα, Αταλάντη, η νεράιδα του δάσους (1957), μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τον μύθο της αρκαδικής νύμφης, Ο Αλέξανδρος και η γοργόνα (1957), ιστορικό μυθιστόρημα, Τζαβέλλας, η ψυχή του Σουλιού (1961), Το λάλημα της καμπάνας (1965), διηγήματα, Ελληνικό σχολικό θέατρο (1961), Ιστορίες από το Βυζάντιο (1969). Ωστόσο το κύριο έργο της Σ.Μ.Π. είναι το ποιητικό, συγκεντρωμένο, εκτός από τις Ώρες αγάπης, στις συλλογές Της νιότης και της λευτεριάς (1946) και Το λουλούδι της τέφρας (1966), όλες γραμμένες με ομοιοκατάληκτο παραδοσιακό στίχο. Η Σ.Μ.Π. έχει να επιδείξει και αξιόλογο μεταφραστικό έργο, όπου ξεχωρίζει ιδιαίτερα η μετάφραση του Ιδιοκτήτη του Γκαλσγουόρθι (1940). ΄Αλλες μεταφράσεις της είναι η Ρεβέκκα (1944) της Δάφνης ντι Μοριέ, τα Δύσκολα χρόνια (1952) του Κ. Ντίκενς, οι Ουράνιες βοσκές (1952) του Τζον Στάινμπεκ, η Ηδονή (1953) του Γκι ντε Μοπασάν κ.ά. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τη μετάφραση των πορτογαλικών σονέτων της Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνιγκ, που δημοσιεύτηκαν σε διάφορα αθηναϊκά περιοδικά. Η Σ.Μ.Π., παράλληλα με τη δραστηριότητά της ως ποιήτριας και εκπαιδευτικού, έχει να επιδείξει και αγωνιστικές περγαμηνές. Σε αυτήν οφείλονται ο ύμνος του ΕΛΑΣ, που περιλαμβάνεται στη συλλογή της Της νιότης και της λευτεριάς, καθώς και μια σειρά ποιήματα, όλα εμπνευσμένα από την Αντίσταση.